Mt. Willingdon (3373 m) - Moje Ostatnie Scree.

1-2 Sierpień 2015

W piątek po pracy pomknąłem z trzema młodymi przyjaciółmi do Mosquito Creek Hostel w Parku Narodowym Banff. Celem naszej wyprawy był liczący 3373 metry Mt. Willingdon. Przyjechaliśmy ok. 11 wieczorem i przyszło nam spać w świetlicy (żeby nie budzić innych gości). Spało się dobrze, ale następnego dnia przyszło nam wstać o 6 rano. A oto Znakomici Uczestnicy Wyprawy:

Dawid Marcinkowski, Organizator i Lider ...

... Gennadij Sergiejew ...

... i Jarek Szczot, wszyscy z grubsza o 20 lat młodsi od niżej podpisanego!

Jako, że wychodziliśmy w “kanadyjską dzicz” na trzy dni, wszyscy pozabieraliśmy wiele, często niepotrzebnych, rzeczy.

Przez pierwsze cztery kilometry maszerowaliśmy ścieżką wzdłuż Mosquito Creek – zgadnijcie skąd nazwa –

... aż do tego znaku z kamienia, po którym przez następne 3 kilometry robiliśmy tzw. “bush-wacking,” czyli przedzieraliśmy się przez chaszcze i "oczerety." Zgubiliśmy się nawet na jakiś czas, (młodzież stanowczo za bardzo polega na GPS-ach) tracąc na męczące przedzieranie się około 2 godzin.

Nareszcie udało nam się wyjść na otwartą przestrzeń pod “niesławną” przełęczą Quartize Col, widoczną w centrum ponad moimi towarzyszami.

Podejście do przełęczy było bardzo żmudne ... 

... więc na przełęczy udaliśmy się w małą drzemkę, poza Gennadijem, który wykorzystywał każdą wolną chwilę na robienie zdjęć swoim wielkim i ciężkim aparatem.

Z przełęczy po raz pierwszy zobaczyliśmy Mount Willingdon, obiekt naszej wyprawy, (w centrum tego zdjęcia).

O ile podejście pod przełęcz było trudne,  o tyle prawdziwa "zabawa" zaczęła się przy zejściu. Tzw. “scree” (piarg?) było bardzo strome, miejscami przynajmniej 60 stopni, i bardzo luźne. Zasypywaliśmy się nawzajem kamieniami.

Stromizna zejścia dobrze jest widoczna tuż obok Jarkowego kapelusza.

Po zejściu na “równiny” czekało nas jeszcze 10 km marszu przez mokradła i łąki. Nic dziwnego, że uzupełnialiśmy wodę gdzie tylko się dało.

Na miejsce biwaku dotarliśmy bardzo zmęczeni, a w moim wypadku – wykończeni. Okazało się jednak, że Jarek w śpiworze przetransportował butelkę rumu, co zaraz poprawiło wszystkim humory. Nogi poobijał na scree, ale butelki nie rozbił!

Następnego dnia wstaliśmy o 5 rano! Zapowiadał się piękny dzień.

Najpierw szliśmy szerokim grzbietem ...

... który jednak później wypiętrzył się. Drogę zagradzały nam wielkie głazy i turnie. Jak się wyraził jeden ze spotkanych przez nas wspinaczy, to tu powinniśmy mieć “the greatest fun.” (największą zabawę)

Około 8-ej dogonił nas ten wspinacz, który okazał się, jakby inaczej ... Polakiem!

Paweł Głownia mieszka w Calgary, i nie miałby nic przeciwko nawiązaniu kontaktów z calgaryjskimi turystami, w celu wspólnego chodzenia po górach. Naturalnie natychmiast wciągnąłem go na Członka Klubu.

Trochę po 9 rano, po trzech godzinach akcji, dotarliśmy do przełęczy pod Willingdonem (ok. 2900 metrów), skąd otwarł się widok na ten imponujący lodowiec. Wkrótce za przełęczą doszedłem jednak do wniosku, że, podobnie jak u Jarka, to nie był mój dzień. Nie najlepiej przespana noc, po 12 godzinnym wysiłku poprzedniego dnia, nie pozwoliła mi się zregenerować. Na dodatek miałem sensacje żołądkowe po suszonym jedzeniu, które jadłem po raz pierwszy w życiu. Płuca mi tego dnia “nie pracowały.” Zawróciłem.

Ekstra parę godzin czasu, wykorzystaliśmy z Jarkiem biorąc ożywczą kąpiel w jednym z Devon Lakes. Jarek, “a fine specimen of man,” jak mówią Brytyjczycy, jest kawalerem, na wypadek gdyby to zainteresowało jakąś członkinię naszego Klubu.

Dzień był piękny, więc z kąpieli w jeziorze korzystało kilku turystów.

 

Około 2-ej po południu wrócili nasi Zdobywcy, Dawid ...

... i Giennadij, (zmęczenie widoczne w ich twarzach) by ...

... natychmiast, pomimo komarów i gzów, uciąć sobie małą drzemkę. Cel wyprawy został osiągnięty – Kamanda Pobiediła!

My w tym czasie, z Jarkiem, przenieśliśmy namioty, ok. 10 kilometrów, w pobliże Przełęczy Quartzite.

Oj, nie lekkie jest życie tragarza!

Znaleźliśmy piękne miejsce na obozowisko, tuż obok rzeki, i u podnóża Przełęczy. Tej nocy spałem lepiej, pomimo że pobudkę zarządził Dawid na 3:45 rano!

Jak tylko się rozjaśniło, wbiliśmy się w scree, prowadzące do Przełęczy. Moi towarzysze pozwolili mi kląć podczas podejścia. Na tej fali stwierdzić więc muszę, że to scree to była wyjątkowa “bitch.” (suka). Każdy krok był bardzo męczący i każdy moment nieuwagi groził nieprzyjemnym upadkiem. Było to podejście też bardzo trudne dla mojej prawej stopy, którą, jak niektórzy z Was wiedzą, uszkodziłem w wypadku w 2002 roku. Mordując się podczas tego przejścia, nie potrafiłem w żaden racjonalny sposób wytłumaczyć sobie, dlaczego narażam swoją stopę na ryzyko dalszego uszkodzenia. Postanowiłem w duchu, że jeśli tylko wyjdę cało z tej opresji, będzie to Moje Ostatnie Scree w życiu!  

Po zejściu z Przełęczy, Jarek sfotografował mnie z Moim Ostatnim Scree, i nawet dał mi wystrzelić racę, na potwierdzenie tej decyzji. Innymi słowy, Drodzy Przyjaciele, okres uprawiania przeze mnie scramblingu się skończył. Wszystko inne, hiking, Alta Vias, itd. ciągle ... jak najbardziej!

 

I tym pozytywnym akcentem kończę moją ad hoc relację ze zdobycia Mount Willingdon. Mam nadzieję, że pozostali uczestnicy wyprawy podzielą się swoimi uwagami i zdjęciami.

 

Dawidowi dziękuję za zaproszenie oraz jego taktowne i dojrzałe przywództwo!

Bolszoje spasiba, Giena, za noszenie namiotu i sprzętu do gotowania – bez tego nie dałbym rady wziąć udziału w tym tak zacnym przedsięwzięciu.

Jarkowi dziękuję za cierpliwość w dotrzymywaniu mi kroku, szczególnie gdy przychodziło mi zwolnić.

Wszystkim uczestnikom dziękuję za pogodne nastroje, poczucie humoru, i braterstwo!  Przez 3 dni miałem wrażenie jakbym miał znowu ...  40 lat!

 

(pr)